Ένα τραγουδάκι εξαιρετικά αφιερωμένο απο 'μένα σε 'μένα. Μην ξαναρθώ απ΄την δουλειά δεν το αντέχω!!

Άκρα του τάφου σιωπή στο γραφείο, στο pc!!

Εδώ και αρκετή ώρα καταβάλω υπεράνθρωπες προσπάθειες να χασμουριέμαι κρυφά, να σκουπίζω τα μάτια μου απ' το δάκρυ κρυφά, να παίζω στο facebook κρυφά, να στέλνω μηνύματα στα κρυφά αλλά να δουλεύω τόσο φανερά όσο και τα τζάμια που τα πέρασαν με azax και έχουν έγιναν αόρατα. 

Κυρίες και κύριοι, την προσοχή σας λίγο! Δεν είμαι τεμπέλα η ανάγκη με έφερε σ' αυτή την θέση (που έχει θρονιαστεί ο κώλος μου εδώ και 5 χρόνια και έχει γίνει διπλός απ' το καθισιό). Είμαι ένα παιδί των 700€ αλλά εδώ που τα λέμε αυτό που κάνω δεν αξίζει και περισσότερο (για λιγότερο αξίζει αλλά δεν το λέω γιατί στις μέρες μας με την μείωση να παραμονεύει δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι). Πόσα τηλέφωνα να σηκώσω και πόσα mail να στείλω για να περάσει η ώρα μου και να δικαιολογήσω και τον μισθό μου στο κάτω κάτω, αυτά τα 700 ευρά? Νομίζω πως σιγά σιγά γίνομαι ένα με τα έπιπλα από την απραξία. Αγαπητοί μας φίλοι, κοιτάξτε καλά την εικόνα, προσπαθήστε να ανακαλύψετε την κρυμμένη γραμματέα και κερδίστε ένα στυλό bic και ένα blanco! Και τώρα πάει καλά που έχω δικό μου pc και internet, όταν ήρθα δεν είχα καν pc (ούτε γραφείο βέβαια, η προηγούμενη δεν το θεωρούσε απαραίτητο!). Αλλά σιγά-σιγά κάναμε ένα βήμα πιο κοντά στην ανθρωπότητα και έγινα μια αξιοπρεπής γραμματέας, μ' ένα αξιοπρεπές pc αλλά με μία ανύπαρκτη δουλειά! 

Πολλές φορές αυτή η κατάσταση μου φαντάζει ιδανική αφού αισθάνομαι σαν εισοδηματίας, δηλαδή κάθομαι αλλά βρέξει χιονίσει ο μισθός πέφτει στην ώρα του (ούτε στο παιχνίδι του Αρναούτογλου να είχα πάρει μέρος). Άλλες φορές αισθάνομαι πως είμαι ένα άχρηστο πλάσμα που αρχίζει το μυαλό του να χάνει στροφές από το τίποτα που έχει να κάνει Δευτέρα με Παρασκευή επί οχτώ ώρες! Είναι και η κλασική ατάκα που έχουν ακούσει τ' αυτιά μου 100 φορές "χαζή είσαι? εύκολα βρίσκεις δουλειά σαν την δική σου, να πληρώνεσαι για να ξύνεσαι όλη μέρα? Κάτσε εκεί και μην μιλάς καθόλου". Ναι, χαζή είμαι κοπέλα μου και αν δεν είμαι θα γίνω, αφού κάνω κάτι που δεν δίνει τίποτα στο μυαλό μου να σκέφτεται (να μου το θυμηθείς, κάποια μέρα θα κατεβάσει ρολά αυτό το πολυμήχανο μυαλό και θα γίνω Έλενα Κούρκουλα, Σελήνη Αγαπάει Χοχο!).

Άσε δε που όταν γυρνάω σπίτι μου νιώθω μία κούραση (μην με κοροϊδεύεις, αλήθεια λέω) ούτε οικοδόμος να ήμουν και να πήδαγα από σκαλωσιά σε σκαλωσιά με τον τσίγκινο κουβά στην πλάτη και το μυστρί στο χέρι. Αυτή η κούραση ακόμα δεν έχω καταλάβει από που πηγάζει. Λες να είναι τα άπειρα google search που κάνω? Την μία ψάχνω να βρω το πιο οικονομικό πακέτο για τροπικό νησί (είναι αυτά τα 700 που δεν μ' αφήνουν να πάω μια Μαλδίβα όπως την θέλω) την άλλη φτιάχνω τον αστρολογικό μου χάρτη και προσπαθώ με άλλα άπειρα google search να ερμηνεύσω τις γωνίες του, τα τετράγωνά του και την υποτείνουσα, την παρ΄ άλλη λέω θα αξιοποιήσω αυτόν τον χαμένο χρόνο μαθαίνοντας online μια ακόμη ξένη γλώσσα, ωστόσο ψάχνω και για καμιά δουλειά με περισσότερα λεφτά και περισσότερη δουλειά, το ένα ψάξιμο φέρνει τ' άλλο και τώρα πια ξέρω πριν πατήσω enter τα αποτελέσματα για κάθε λέξη που βάζω στο γουγλε. Δεν ξέρω τι φταίει, πάντως την ώρα που φτάνω σπίτι μου είμαι ένα πτώμα που δεν έχει όρεξη για τίποτα άλλο εκτός από φαγητό!

Εδώ σ' αυτό το γραφείο έχω δώσει νόημα στην λέξη ξύνομαι. Χαζεύω απ΄ το παράθυρο τα απέναντι σπίτια? Ξύνω το κεφάλι μου. Διαβάζω κάτι που με ενδιαφέρει στο ίντερνετ? Ξύνω το μπράτσο μου (κατά προτίμηση το αριστερό μου μπράτσο). Πήγε 12 και πεινάω? Ξύνω την κοιλιά μου. Έκανα μαλακία και την ανακάλυψα? Ξύνω το κεφάλι μου ξανά! Επίσης έχω δημιουργήσει και την πόζα "μην νομίζεις ότι είμαι στο facebook, δουλεύω τώρα" η οποία έχει ως εξής: βλέμμα - φρύδι συνοφρυωμένο σαν να επεξεργάζεσαι κάτι με πολύ προσοχή, αριστερή παλάμη απλωμένη στο μήκος του πηγουνιού με δείκτη  και μέσο να χαϊδεύουν μάγουλο αργά και βασανιστικά, δεξί χέρι στο ποντίκι, μία ελαφριά κλίση και ένα σπάσιμο μέσης. Όταν πέρνω αυτή την πόζα συνήθως παίζω στο facebook και πρέπει να διαλέξω τι ρούχα θα βάλω στο mall wolrd κάνοντας στο μυαλό μου προσθέσεις και αφαιρέσεις για να δω τι θα μου αποφέρει μεγαλύτερο κέρδος. Όταν μου μιλάνε βέβαια εκείνη την στιγμή, απαντάω με τις εξής φράσεις: μμμ, ναι ε?, αααα, τι μου λες? μπορεί να 'ναι κ' έτσι, συνεχίζοντας να δείχνω τόσο απασχολημένη όσο και ο Πάγκαλος σκυμμένος πάνω από ένα κατσικάκι γάλακτος.

Αχάριστη δεν είμαι πάντως και εκτιμώ τον άνθρωπο που με πληρώνει για να με βλέπει να μην κάνω τίποτα. Τώρα το πόσο εκτιμώ την δουλειά που δεν κάνω, τι να σου πω? Μάλλον καθόλου. Βέβαια με την ανεργία και  την εκμετάλλευση που υπάρχει εκεί έξω είμαι και εγώ απ' τους γραφικούς που κάνουν τον σταυρό τους και λένε "πάλι καλά"!

Υ.Γ.1: Με την μια κοτσάνα πάνω στην άλλη επιτέλους το ρολόι έδειξε μισή ώρα πριν σχολάσω!!

Υ.Γ.2: Ζητώ ταπεινά συγνώμη από όποιον άνεργο διαβάσει αυτές τις γραμμές, σόρρυ παιδιά δεν φταίω, η ζωή τα έφερε έτσι, εσείς να είστε άνεργοι με 400 απ'τον ΟΑΕΔ στην καλύτερη και εγώ να είμαι άνεργη με 700 απ'τον εργοδότη-σπόνσορά μου.

Υ.Γ.3: Η πόζα που προανέφερα μετά από καμιά ώρα σου προκαλεί έντονο πόνο στα οπίσθια.